جاوید نامجو
چرا با وجودیکه کمابیش80 میلیون ایرانی آرزوی
سرنگونی رژیم ملاها را دارند، این رژیم هنوز پابرجاست؟ پاسخ کوتاه وروشن این است
که رژیم آخوندی یک اپوزیسیون سکولار/ دمکرات و با برنامه برای جانشینی ندارد.
راستی این است که این گروه هایی که هم اکنون در سپهر سیاسی ایران از روی اشتباه
اپوزیسیون نامیده میشوند، مخالفین بدون سازمان، برنامه و پایگاه مردمی برای جانشینی هستند.
همبستگی مخالفان رژیم ملاها
پیرامون «منشور مهسا» بهترین بخت برای پدیدار شدن یک اپوزیسیون سکولار/دمکرات و با
برنامه بود تا به نمایندگی از مردم ایران از سوی باختر جدی گرفته و پذیرفته شود و این همبستگی طرف گفتگوی باختر با مردم ایران باشد. افسوسمندانه این همبستگی ناکام ماند، زیرا
بجای توجه به بُنپایه های فراگیر دمکراسی و حقوق بشری، به موضوعاتی پرداخت که
نوشتن شان وظیفه مجلس موسسان و روی آوردن به رای مردم در یک گزیدمان آزاد، پس از سرنگونی رژیم ملاها بود.
یک نمونۀِ خُرده گیری از «منشور مهسا»؛ این منشور در پیوند با
«حکمرانی دمکراتیک» در بند سوم میگوید:
«تمرکززدایی
از قدرت با سپردن اختیارات مالی، اداری و سیاستگذاری به نهادهای منتخب استانی،
شهری و ناحیه‌ای.»
با آنکه من هم هیچ مشکلی با
تمرکز زدایی ندارم، ولی راهکار اجرای این برنامه «سپردن اختیارات مالی، اداری و
سیاستگذاری به نهادهای منتخب استانی، شهری و ناحیه ای» نیست، بلکه باید پس از
سرنگونی رژیم ملاها حقوقدانان با گفتگوهای دقیق و کارشناسانه در یک جو آرام و
دوستانه در مجلس موسسان این طرح ها را بررسی کنند، و به ریزگان و ساز و کارهای یک
ساختار «تمرکز زدا» بپردازند. این بند به گونه خاموش از چهارچوب ساختار تمرکز زدا فراتر رفته و به ساختار فدرالیسم پهلو زده است. و دقیقا این بند سوم، پاشنه آشیل منشور همبستگی بود
که سبب شد تا میهنپرستان با بدگمانی، از این بند منشور به نام «گنجاندن برنامه
فدرالیسم در منشور و دنبال کردن آن از سوی تجزیه طلب ها در ایران با چراغ خاموش» یاد
کنند.
با این همه من بر این باورم که
ناکامی در همبستگی پیرامون «منشور مهسا» دارای این آموزه گرانبها برای نیروهای
مخالف رژیم است، که در آینده سازمان ها و گروه های سکولار/ دمکرات که مخالف رژیم
ملاها هستند، برای پیشگیری از بدبرداشتی و سوتفاهم ها، باید پیرامون سه بُنپایه
فراگیر و کلی همبسته شوند:
1.
خودسالاری و یکپارچگی سرزمینی
2.
سکولاریسم و دمکراسی
3.
واگذاری ساختار سیاسی ایران به رای مردم در یک گزیدمان آزاد
و بررسی ریزگان سه بُنپایه
بالا را پس از سرنگونی رژیم ملاها به قانونگذاران واگذار کنند.
