بیانیه 100 تن از ایرانیان آزاده در محکومیت علی خامنه ای در جایگاه مسئول اصلی وارد شدن ویروس کرونا به ایران و گُسترش آن با هدف نسل کُشی ایرانیان

آقای خامنه ای شما مسئول اول تبدیل اپیدمی کووید ۱۹به یک فاجعه ملی هستید!

بنا به گفته مقامات رسمی وزارت بهداشت در ایران حدودا هر دقیقه یک ایرانی به ویروس کووید ۱۹ مبتلا و هر ده دقیقه یک نفر فوت می شود. آمار مرگ و میری که رسما اعلام می‌شود از سوی پزشکان ایران و نیز مقامات سازمان بهداشت جهانی بسیار کمتر از میزان واقعی ارزیابی می شود. آن چه از قرائن برمی‌آید این است که ما داریم به سمت یک فاجعه ملی پیش می رویم.
اینک همگان می‌دانند که پنهانکاری‌های اولیه توسط حکومت و نیروهای امنیتی‌اش چه فرصت طلایی را از مردم ایران برای مهار این ویروس خطرناک گرفت. فدا کردن غیرمسئولانه و ضد انسانی جان ایرانیان پای مصالح سیاسی حکومت در داخل (از جمله راهپیمایی ۲۲ بهمن، انتخابات مجلس و قرنطینه نکردن به موقع شهر قم) و خارج از کشور (از جمله سیاستهای مرتبط با حکومت چین) چه ضربات مهلکی بر ما ایرانیان وارد کرده است. و برخورد غیرمسئولانه حکومت و دولت در برابر ارتجاع سنتی چگونه به شیوع تصاعدی این ویروس کمک کرده و...
اینک نیز شاهد هستیم بالاترین و قدرتمندترین فرد حکومت که همه تصمیم‌های مهم از سوی او اتخاذ می‌گردد، با نگاه توطئه محور و برای توجیه تصمیم نابخردانۀ رد کردن بعضی کمک های جهانی از نظریه مضحک ترور بیولوژیک دفاع می کند. در بحبوحه این بحران که رهبر نظام اجنّه را هم برای پیوستن به دشمنان همیشگی اش به میدان می کشد، کمک پزشکان بدون مرز پس زده می‌‌‌‌شود. و در شرایطی که مراسم تشییع برای همه شهروندان ممنوع اعلام شده، نظامیان تحت امر رهبر وسط شهر برای مرگ کرونایی سردارسپاه مراسم تشییع راه می اندازند و این عمل را با توهین به شعورشهروندان، با فریبکاری تمام، خودجوش می‌نامند!
اینک جان و حیات تک تک شهروندان ایران به گروگان رهبر نظام، مشاورانش و نیروهای نظامی- امنیتی درآمده است. دولت گوش به فرمان نیز دنباله رو همین سیاست شده و علیرغم همه هشدارهایی که مسئولان بهداشتی و پزشکی می دهند اقدامات ضروری را انجام نمی دهد. در این میان مردم ایران و کادر درمانی فداکار کشور است که هزینه این نوع بلاهت‌‌ها و ناتوانی‌ها را می‌پردازند. در رابطه با گروه های کم درآمد نیز فعلا جز وعده چیزی به آنان تحویل داده نمی‌شود.
در همه جای جهان سیاست‌مداران گوش به سخنان و رهنمودهای متخصصان داده اند. در ایران اما این کارشناسان هستند که باید گوش به فرامین و رهنمودهای مقامات سیاسی و نظامی بدهند!
اینک خانه را آتشی دربرگرفته و وظیفه مقدم بر هر کار دیگری خاموش کردن آن است. بنا به نظر کارشناسان برجسته ایران و جهان آنچه امروز بیش از پیش اولویت دارد:
الف- جلوگیری از گسترش شتابان این ویروس برای انطباق آن با گنجایش سیستم درمانی کشور
ب-حل مسئله کمبود منابع مالی و تجهیزات برای مقابله با این بیماری
پ- حمایت مالی ازاقشار آسیب پذیر است.
مواجهه مؤثر با این بحران و سه معضل یاد شده در گرو مدیریتی کارا همراه با برجسته سازی نقش کارشناسی پزشکی، همیاری مردم و بکارگیری نهادهای مدنی و کمک گرفتن از نهادهای بین المللی و دولت‌هاست.
ما جمعی از اساتید دانشگاه، فعالان سیاسی و مدنی با گرایشات مختلف فکری و سیاسی با توجه به مجموعه اتفاقات جاری آقای خامنه‌ای را مسئول اصلی کنونی و آینده بحران ویروس کووید ۱۹ در ایران می دانیم که اگر به صورت فوری و ضربتی تصمیمات کارشناسانه‌ای در باره آن اتخاذ نگردد می تواند به یک فاجعه ملی بیانجامد.

اینک بیش از پیش آقای خامنه ای در افکار عمومی ایرانیان مورد پرسش و استیضاح است که :

* آیا صندوق توسعه ملی (صندوق ذخیره ارزی) که متعلق به همه شهروندان ایران است اما تحت سیطره ولی‌فقیه قرار گرفته می بایست صرف سپاه قدس گردد و نباید در امر حیاتی سلامت مردم هزینه شود تا شرایط برای به حداقل رساندن تردد مردم فراهم شود، بیمارستانها تجهیز گردند و گروه های کم درآمد دچار تنگدستی بیشتری نشوند؟

*آیا حکومتی که کوچکترین اعتراض مردمی را سرکوب می کند نمی تواند تردد درون شهری و بین شهری را کنترل و به حداقل ممکن برساند؟

*آیا سرمایه‌ها و امکانات فراوان اَبَرموسسات اقتصادی زیرمجموعه آقای خامنه‌ای (مثل آستان قدس رضوی، بنیاد مستضعفان، ستاد اجرایی فرمان امام و ...) که در اصل همگی متعلق به ملت ایران است، تنها باید در راهپیمایی اربعین و مخارج گسترده بیت ولی‌فقیه بکار رود و نه در این امر خطیر ملی؟

*چرا در حالی که شخص رهبر (و دیگر مقامات بالای حکومت) در بهترین شرایط قرنطینه هستند با خودخواهی و استبدادِرای و لجبازی تمام و بهانه‌های مضحک کمک‌های بین‌المللی از مردم ایران دریغ می شود؟

*چرا در زلزله بم کمک‌های آمریکایی‌ها و حضور مستقیم آنها در منطقه پذیرفته شد و بیمارستان صحرایی‌شان تا مدتها به خدمات رسانی مشغول بود و اینک حتی نیروهای سازمان معتبر پزشکان بدون مرز از ایران رانده می شوند؟

*چرا رهبر و نیروهای امنیتی و قوه قضائیه تحت فرمانش درارتباط با آزادی همه زندانیان سیاسی لجبازی و مانع‌تراشی می کنند؟ چرا در این شرایط نیز دست به بازداشت کسانی می زنند که به گردش آزاد اطلاعات یاری می رسانند؟

*چرا صدا و سیمای ضدملی مطیع ولی‌فقیه در این امر حیاتی به جای شفاف سازی، اطلاع رسانی دقیق و موثر و هماهنگ جهت گسترش همکاری ملی در مبارزه با کرونا به پنهانکاری، خرافه پروری، مقصر جلوه دادن مردم و... دست می زند؟

*چرا در ماجرای افزایش قیمت بنزین که می خواست مشکلات بودجه‌ای را بر مردم تحمیل کند، شخص رهبر بلافاصله به صحنه آمد و دهان همه منتقدان از جمله بعضی مراجع تقلید سنتی دولتی را بست اما در مورد بحرانی که جان مردمان را نشانه گرفته است رهبر نظام در مقابل خرافه پرستان و ارتجاع سنتی که هفته‌ها زمان طلایی برای تعطیلی تجمعات و قرنطینه قم را گرفتند، فرصت طلبانه سکوت کرده است؟

نیازی به طرح انتقادات بنیادی بیشتری که در باره پنهانکاری و دروغگویی‌های آغازین (و مستمر) وجود دارد و امروزه دیگر برای همگان آشکار شده، نیست.

از نظر امضاکنندگان این بیانیه مسئول اصلی تبدیل بحران کنونی به یک فاجعه ملی شخص ولی‌فقیه است.
حسن روحانی نیز با همسویی با آقای خامنه‌ای در پنهانکاری و مرتبط کردن بحران کرونا به توطئه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های دشمن در تشدید این روند سهیم بوده است.

در پایان سخنی نیز با هم میهنان آگاه، پرتلاش اما در خطر و نگران مان:

هموطنان عزیز!
در غیاب حکومتی مسئول، کارآمد و راستگو، تنها کارشناسان و کارکنان بخش پزشکی و بهداشت کشور هستند که با ازخودگذشتگی از شهروندان در برابر این ویروس دفاع می‌کنند و می‌توانند با وجود همۀ محدودیت ها مرجع شهروندان درشکل دادن رفتار روزمره شان باشد.
یاری‌های خودانگیخته مردم در بسیاری از شهرها به نظام درمانی کشور و کمک آنان به اقشار کم درآمد بیکار شده در روزهای اخیر ستودنی است.
اما همچنان جای تاکید است که:
حساسیت کامل و رعایت تک تک هشدارهای ایمنی به خصوص رعایت بهداشت و کاهش حداکثری ترددهای بیرون از منزل بالاترین نقش را در قطع زنجیره انتشار شتابان این ویروس و همیاری با کادر درمانی فداکار اما تحت فشار و ریزش در کشور دارد.
همیاری عمومی از طریق نهادهای مردمی برای کمک رسانی به مراکز درمانی جهت تجهیز هر چه بیشتر برای مقابله با این ویروس یک وظیفه ملی و انسانی است. پشتیبانی همه جانبه و حمایت گسترده از کادر فداکار درمانی یکی دیگر از این وظایف است.
همیاری تا سرحدامکان با هموطنان کم درآمدی که از قرنطینه‌ها، تعطیلی کسب و کارها و کاهش شدید ترددها لطمه می‌بینند نیز بخشی از نوع دوستی ما ایرانیان است که به خصوص در آغاز سال نو بس ضروری است.
غلبه بر شیوع ویروس کشنده و ویرانگر کرونا تنها در گرو جدی گرفتن این خطر و افزایش همیاری ملی و بین المللی است. به امید آن روز!

اسامی به ترتیب حروف الفباء:
سیامک آرام
تورج ابوذرخانی
مهرداد احمدزاده
حمید احمدی
مانی اخوان
اردوان ارشاد
نائله اروجی
خالف اسفند
فرید اشکان
بیژن افتخاری
محمدجواد اکبرین
نسرین الماسی
مهدی امینی
وهاب انصاری
عبدالعلی بازرگان
حسین بحیرایی
فرزانه بذرپور
نسترن بزازی
یدی بلدی
مهرداد بهارآراء
بهروز بیات
کوروش پارسا
احمد پورمندی
محمود تجلی مهر
مریم تنگستانی
رسول تیهوئیان
مهدی جامی
نقی حمیدیان
بهروز خلیق
مهرداد درویش پور
عبدالستار دوشوکی
اسماعیل زرگریان
حسن زرهی
حسن زهتاب
فرج سرکوهی
مریم سطوت
مجید سیادت
معصومه شاپوری
ناصر شاهین پر
منصوره شجاعی
محمد شوشتری
رضا شیرازی
جعفر صدیق
اسماعیل صفرزاده
اسفندیار طبری
پیمان عارف
مجید عبدالرحیم پور
نادر عصاره
کاظم علمداری
رضا علوی
احمد علوی
محمدصادق علی اصغری
رضا علیجانی
محمد علیزاده لسانی
مناف عماری
مسعود فراز
سیامک فرید
کامبیز قائم مقام
سیاوش قائنی
ناهید قاجار
یدی قربانی
رضا کاویانی
اسفندیار کریمی
رضا کریمی
علی کلایی
پروین کهزادی
منوچهر گلشن
علی گوشه
نصرالله لشنی
منوچهر مختاری
پروین ملک
کیوان ملکی
غنی مجیدی
پرویز مختاری
رضا مسموعی
مهران مصطفوی
منوچهر مقصودنیا
فهمیه ملتی
امیر ممبینی
مهدی ممکن
فریبرز مهران ادیب
محمود مهران ادیب
همایون مهمنش
سیروس میرزایی
مهران میرفخرایی
میرعلی رضا میرمویدی
حسن نایب هاشم
احمد نجاتی
مهدی نخل احمدی
آرش نظریان
محسن نکومنش
داود نوائیان
مهدی نوربخش
توران همتی
محسن یلفانی

ماندگاری حکومت اسلامی به بهای نسل کُشی ایرانیان و پیشفروش کردن ایران

جاوید نامجو

ورود ویروس کرونا به ایران و مبتلا شدن بخش بزرگی از مردم ایران به این ویروس مرگبار نتیجه بی خردی و سومدیریت مسئولین حکومت اسلامی حاکم بر ایران نیست، بلکه باید این رویداد شوم را در چهارچوب نقشه اهریمنی علی خامنه ای و مافیای حاکم بر ایران بررسی کرد که 97% از مردم ایران را دشمن و تهدید بُنیادین برای ادامه ماندگاریشان میدانند. کُشتار و نابودی دو سوم از مردم ایران به کمک ویروس کرونا میتواند بار مسئولیت این کشتار را از شانه مافیای دینی حاکم بر ایران بردارد، و راه را برای ماندگاری این حکومت هموار سازد. بی دلیل نیست که این حکومت اشغالگر بجای پیشگیری از سفرهای نوروزی هزاران مسافر ناآگاه از تهران و قوم....به دیگر شهرها، راه را برای این سفرها باز گذاشت تا از راه مبتلا شدن همه شهرها و استان های کشور با این ویروس مرگبار این حکومت زودتر بتواند به هدف اهریمنیش برسد.

آن میهندوستانی که از تجزیه ایران پس از حکومت اسلامی هراس دارند، باید این حقیقت تلخ را بپذیرند که حکومت اسلامی هم اکنون برای برخوردار شدن از حق وتو و پشتیبانی رزمی چین و روسیه، با بخشیدن سهم ایران از دریای مازندران به روس ها و شاخاب پارس و جزیره کیش یه چینی ها و بندر چابهار به هندی ها ایران را تجزیه و وجه المصاحه ماندگاریش کرده است.

در جستجوی محمد در تاریخ (بخش سوم)

ب. بی‌نیاز (داریوش)

 

یک بازنگری تاریخی با اتکا به نخستین زندگینامۀ محمد

چکیده:

با آنکه زندگینامۀِ پیامبران برای انسان های ساده دل و دینباور شگفت انگیز و همراه با نشانه های آسمانی است، ولی از نگاه کارشناسان دانش تاریخنگاری، زندگینامه پیامبران افسانه های تکراری هستند که پیوسته با اندکی دگرگونی از روی هم رونوشت برداری شده اند. در دانش تاریخنگاری به این پدیده «Typology» گویند. برای نمونه همه این پیامبران سامی چوبان بوده اند. قبیله های آنها کافر بوده اند (برای نمونه ابراهیم، عیسی و محمد). و این بخش از زندگینامه موسی که برای نجات جان او در کودکی مادر موسی او را در یک سبدی به رودخانه نیل میسپارد....رونوشت برداری از زندگینامه فرمانروای اکدی «سرگون» است، و زندگینامه عیسی که خانوادۀِ او برای نجات عیسی از فرمانِ کشتار کودکان زیر یک سال به دستور «هرود» فرمانروای یهودی «یودآ» به مصر میگریزند، رونوشت برداری از زندگینامه موسی است و آن بخش از زندگینامه محمد که میگوید: در سن 12 سالگی نشانه های پیامبری او را راهبان مسیحی کشف کردند، تکرار زندگینامه بیشتر پیامبران یهودی از جمله یحیی تعمید کننده و مانی است که میگوید «نشانه های پیامبری مانی در سن 12 سالگی و این پیشگویی که مانی خاتم پیامبران است، در کتاب های مسیحی یادآوری شده است» . ولی شگفتی در زندگینامه محمد اینجاست: با آنکه نویسندگان مسلمان از ریزگان زندگی او از زمانی که در زهدان مادرش بود تا سن 12 سالگی آگاهی دارند، ولی به ناگهان او تا سن 25 سالگی از نماگاه تاریخ پنهان شده و مهمترین کار او سوای چوپانی در پیرامون مکه در سن 25 سالگی زناشویی با خدیجه است، سپس دوباره هیچ ردپایی از محمد در تاریخ یافته نمیشود تا سن 40 سالگی و ادعای پیامبری او. و این پنهان بودن های محمد است که دست نویسندگان مسلمان را در افسانه سازی پیرامون زندگی او باز گذاشته اند. 

سرآغاز

ازدواج با خدیجه و سال‌های گمشده

ابن‌ اسحاق می‌نویسد که به محض «بستن نطفه» در [زهدان] آمنه، «جهان به نور روشن شد و کوشک‌های بُصرا [از ۱۶۰۰ کیلومتری/بی‌نیاز] نمایان شدند» [ص ۷۶]. سپس خدا به آمنه می‌گوید که نام او را «محمد» بگذار! البته این قسمت از زندگی‌نامه محمد یک گرته‌برداری از انجیل عهد جدید می‌باشد که یک چنین داستانی را برای «یحیی تعمید‌کننده» (Juhannes der Täufer) آورده است. خداوند نام «یحیی» را برای فرزند الیزابت و زکریا انتخاب کرد و به آنها این نام را ندا داد.[۱] بنابراین انتخاب نام برای پیامبر از سوی خدا، یکی از عناصر داستان‌های دینی بوده که در تاریخ رستگاری مورد استفاده قرار می‌گرفت.

سپس، پس از چند سال، محمد ۱۲ ساله به همراه ابوطالب به سوریه / بُصرا می‌‌رود و در آنجا یک کشیش مسیحی به نام بحیره [نیاز به یادآوری است که، معنی بحیره «کشیش» است] نشان پیامبری بر شانۀ محمد کشف می‌کند.

بحیره از دور می‌بیند که:

«همۀ درختان صحرا و سنگها به آواز آمده بودند و می‌گفتند: السلام علیک یا رسول الله. ... و ابر پاره‌ای سفید دید که از میان قافله بر سید سایه بسته بود و همچنان که قافله می‌آمدند آن ابر نیز با سید می‌آمد.»[۲]

ابن اسحاق ادامه می‌دهد:

«چون بحیره [پیامبر را] به لات و عُزّا سوگند داد، سید او را گفت: لات و عُزّا مگوی که در روی زمین بر من دشمن‌تر از لات و عُزا نیست.»

به هر رو، بحیره مُهر نبوت را بر کتف محمد کشف می‌کند. البته این داستان برای عیسی در انجیل لوقا نیز آمده است، یعنی ما باز هم با یک کپی‌داری مواجه هستیم. عیسی نیز در ۱۲ سالگی به همراه مریم و یوسف به خانۀ خدا در اورشلیم می‌روند و در آنجا شمعون وقتی عیسی را می‌بیند می‌‌گوید:

«خداوندا، حالا دیگر می‌توانم با خیال راحت بمیرم چون همانطور که به من قول دادی او را دیدم! بلی، نجات دهنده را که تو به مردم این دنیا بخشیده‌ای، با چشمانم دیده‌ام! ... یوسف و مریم مات و مبهوت ایستادند و از این چیزهایی که دربارۀ پسرشان گفته می‌شد تعجب می‌کردند.»[۳]

بنابراین تشخیص پیامبری در سن ۱۲ سالگی [با توجه به سنتِ یهود] یک عنصر ثابت در تاریخ رستگاری بوده است. صرف‌نظر از عناصر افسانه‌ای/ دینی در گزارش ابن اسحاق ولی یک نکتۀ مهم دینی در جملات بالا نهفته است: محمد مانند نیایش ابراهیم اگرچه به یک قوم کافر تعلق داشت ولی از همان آغاز یکتاپرست بوده است. به عبارتی در اینجا کیفیت «ابراهیم»، پدر یکتاپرستان، به محمد نیز داده می‌شود. یعنی ما باز هم با یک گرته‌برداری از داستان‌های انجیلی روبرو هستیم. به عبارتی، دایرۀ یکتاپرستی با ابراهیم از قوم کافر [حنیف] آغاز می‌شود و با محمد [که خدا او را از آغاز یکتاپرست خلق کرد] از قوم کافر قریش بسته می‌شود.

در قرآن، در سوره آل عمران، آیه ۸۴ آمده است:

«قُلْ آمَنَّا بِاللَّـهِ وَمَا أُنزِلَ عَلَيْنَا وَمَا أُنزِلَ عَلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطِ وَمَا أُوتِيَ مُوسَى وَعِيسَى وَالنَّبِيُّونَ مِن رَّبِّهِمْ لَا نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِّنْهُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ»

بگو: به الله ایمان آوردیم؛ و نیز به آنچه بر ما و بر ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط [منظور ۱۲ قبیله اسرائیل است/ بی‌نیاز] نازل گردیده؛ و آنچه پروردگار به موسی و عیسی و دیگر پیامبران داده شده است، ما هیچ تفاوتی میان آنها نمی‌گذاریم و ما مسلمانان او هستیم.»

بنابراین طبق قرآن، ابراهیم، اسماعیل، اسحاق، یعقوب، موسی و عیسی همه «مسلمان» بودند. در ضمن او نیز درست مانند موسی و عیسی در کودکی‌اش به عنوان «چوپان» مشغول بوده. در همین رابطه ابن اسحاق می‌نویسد:

«و از این جهت بود که سید گفت: هیچ پیغامبر خدای نبوده است که وی نه شبانی کرده است و گوسفند چرانیده.

صحابه گفتند: تونیز، یا رسول‌الله؟

گفت: و من نیز.» [ص ۸۱]

بنابراین همانگونه که مشاهده می‌کنیم نامگذاری پیامبر مانند یحیی تعمیدکننده از سوی خدا بوده، شغل کودکی‌اش مانند موسی و عیسی، چوپانی بوده و در سن ۱۲ سالگی مانند مسیح رسالت پیامبری در او رویت شده است. به عبارتی، اینها جزو عناصر داستانی تاریخ رستگاری ادیان سامی محسوب می‌شوند. گفتنی است که مانی نیز در سن ۱۲ سالگی به پیامبری برگزیده شد و می‌گفت که در انجیل عهد جدید پیامبریش پیش‌بینی شده است.

در خصوص محمد نیز چنین است: در سن ۱۲ سالگی «نشان پیامبری بر کتفش» تشخیص داده می‌شود.[۴] و سپس یک دورۀ غیبت ۱۳ ساله- مانند عیسی که از ۱۲ تا ۳۰ سالگی‌اش هیچ اطلاعاتی در دست نیست- تا سن ۲۵ سالگی آغاز می‌شود. و زندگی نوین او از سن ۲۵ سالگی با ازدواج با خدیجه شروع می‌گردد.

تا این جا [تا سن ۱۲ سالگی] دیدیم[۵] که هیچ مدرک یا چیز ملموسی که بتوان با تکیه به آن تاریخی بودن محمد را اثبات کنیم در دست نداریم. ابن اسحاق در بخش «باز رفتن به سفرِ شام و حدیث تزویج خدیجه»، فصل دوم زندگی محمد را می‌گشاید.

او یک بار دیگر داستان ۱۲ سالگی محمد با بحیره را با خوانشی یکسان ولی عناصری دیگر ارایه می‌دهد تا یکبار دیگر پیامبر شدن او را در آینده تأیید کند و هم از ازدواج محمد با خدیجه نیز گزارش بدهد. ابن اسحاق می‌نویسد که قافلۀ محمد [حالا محمد برای خدیجه کار می‌کند] به نزدیک شام [احتمالاً منظورش دمشق بوده] رسید به منزلی فرود آمدند که در آن منزل یک صومعه بود و در آن حوالی یک درخت. محمد زیر درخت نشست و خدمه‌اش، مَیسره، نزدیک او ایستاده بود. راهب [باز هم یک مسیحی!] می‌پرسد که این مرد در زیر درخت نشسته کیست، میسره پاسخ می‌دهد اهل قریش است. راهب گفت:

«در انجیل چنین خوانده‌ام که هر کس که وی بعد از عهدِ عیسی به چهار صد سال بیاید و زیر این درخت بنشیند، وی پیغامبر آخر زمان باشد. اکنون، ضرورت، این پیامبر آخر زمان خواهد بود.»

پس از تأیید مجدد پیامبری محمد، و بازگشتش از شام و آگاهی از رفتار و سکنات محمد، خدیجه که «زنی خردمند بود و کفایتی عظیم داشت ... او را میلی تمام و رغبتی وافر به جانب سید حاصل شد و رغبت کرد تا به نکاح وی در آید.» [ص ۸۹]

البته نیاز به گفتن است داستانی که ابن اسحاق در اینجا سرهم‌بندی می‌کند با نوشته‌های بعدی راویان اسلامی از بُنیاد ناسارگار است که مدعی بودند نزد قریش دختران و زنان هیچ ارزشی نداشتند و در میان این قبیله دخترکُشی رایج بود.

«یکی دیگر از داستانها یا دُرُست تر بگوئیم افسانه‌ها، زنده به گور کردن دختران است. تاریخ‌نگاری اسلامی این کار را در نزد عربان چنان گسترده و فراگیر می‌داند که به گفتۀ ابن کثیر تنها «صَعصعَه بن ناجیه» پیش از اسلام آوردنش سیصد و شصت دختر را از مرگ رهایی بخشیده و آنان را به دایگان سپرده است.»[۶]

تصویری که ابن‌اسحاق از خدیجه می‌دهد حتا از نگاه امروزی ما فرا نوین (سوپرمدُرن) است. در واقع خدیجه، حتا با نگاه سدۀ بیست‌و‌یکمی‌ ما، یک زنِ مستقل و بسیار مُدرن است که نه از دلِ جماعتِ دخترکُش قریش بلکه گویا از دلِ اروپای امروزی سربرآورده است! او دوبار ازدواج کرده، از شوهر اولش، ابوهاله تمیمی، که از او فرزندِ مشترکی به نام هند بن ابی‌هاله داشته، جدا شده و شوهر دومش را، عتیق‌ بن عائد که از او نیز دختری بنام هند داشته، طی مرگ ناگهانی از دست داده با این حال، مردان قبیله جرئت چپ نگاه کردن به او ندارند و در سن چهل سالگی از یک پسر ۲۵ ساله «خواستگاری» می‌کند و او را به شوهری برمی‌گزیند و البته به دلیل قدرتش کسی جرئت ندارد به محمد  بگوید بالای چشمش ابروست. طبق آرای عمومی مسلمانان، خدیجه به هنگام ازدواج ۴۰ ساله و محمد ۲۵ ساله بود.

پس از ازدواج خدیجه با محمد، خدیجه نزد برادرش، ورقه ابن نوفل که مسیحی بود، می‌رود و از احوال سید و کرامت‌های او سخن می‌گوید، ورقه در پاسخ به خدیجه می‌گوید:

«بشارت باد تو را ای خدیجه که این وصف که تو مرا کردی، وصف پیغامبر آخر زمان است و شوهر تو پیغامبر حق خواهد بود و سید همۀ عالم وی باشد و او را دولت‌ها روی خواهد نمودن که در فهم و وهمِ هم کس نیاید.» [همانجا، ص ۹۰]

ابن اسحاق دوباره یک پیشگویی خداگونه‌، این بار از دهان ورقه مسیحی، به ما می‌دهد ولی در عوض هیچ اطلاعات واقعی و ملموس ارایه نمی‌دهد. گزارش این ازدواج اساساً مضامین دینی دارد تا تاریخی و واقعی. بعدها حدیث‌نویسان و مفسران تلاش کردند تا این گفته‌های ابن اسحاق را با آیه‌های قرآنی مشروعیت ببخشند. آیه‌های ۵ تا ۸ از سورۀ ۹۳ در زیر، یکی از مهم‌ترین تأییدیه‌های اسلامی برای چنین ازدواجی است:

وَالضُّحَى (۱) وَاللَّيْلِ إِذَا سَجَى (۲) مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلَى(۳) وَلَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَّكَ مِنَ الْأُولَى (۴) وَلَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضَى (۵) أَلَمْ يَجِدْكَ يَتِيمًا فَآوَى (۶) وَوَجَدَكَ ضَالًّا فَهَدَى(۷) وَوَجَدَكَ عَائِلًا فَأَغْنَى (۸).

سوگند به روشنايى روز، (۱) سوگند به شب چون آرام گيرد، (۲) [كه‌] پروردگارت تو را وانگذاشته، و دشمن نداشته است (۳) و قطعاً آخرت براى تو از دنيا نيكوتر خواهد بود (۴) و بزودى پروردگارت تو را عطا خواهد داد، تا خرسند گردی (۵) مگر نه تو را يتيم يافت، پس پناه داد؟ (۶) و تو را سرگشته يافت، پس هدايت كرد؟ (۷) و تو را تنگدست يافت و بى‌نياز گردانيد؟ (۸)

مفسران اسلامی می‌گویند این سه آیه نقاط عطف‌های زندگی واقعی محمد هستند. البته همانگونه که پیشتر وصفش رفت «یتیم بودن» هم برای موسی، هم عیسی نیز صدق می‌کند که البته در این باره داستان‌های فراوانی وجود دارد که چگونه خدا به آنها «پناه می‌دهد» و آنها را «محافظت می‌کند». همۀ پیامبران در ابتدا «سرگشته» بودند و پس از «هدایت یافتن» از فقر خود [نه فقر مالی] به «بی‌نیاز»ی [ثروت معنوی] نایل آمدند. سورۀ بالا همان اندازه به زندگی محمد ربط دارد که سورۀ فیل برای تولدش.

با این وجود، حدیث‌نویسان بر این نظرند که آیۀ ۸ دقیقاً به ازدواج خدیجه با محمد ارشارت دارد چون در آنجا آمده که: پیامبر! نُخُست تو «تنگدست» بودی [تنگدست در مادیات] و بعد که با خدیجۀ ثروتمند ازدواج کردی «بی‌نیاز» شدی! ولی هیچکدام از این مفسران اسلامی «بی‌نیاز» شدن پیامبر را با «هدایت» خدا گره نزده‌اند.

ابن اسحاق پس از گزارش این ازدواج می‌نویسد که حاصل این ازدواج هفت فرزند بود، سه پسر و چهار دختر. پسران قاسم و طاهر و طیب بودند، دختران زینب و رقیه و اُم‌کلثوم و فاطمه. و پسرانش – هر سه- در ایام جاهلیت وفات یافتند و دخترانش همه اسلام دریافتند و با سید به مدینه هجرت کردند [همانجا، ص ۹۰].

همانگونه که در آغاز گفته شد سیرۀ ابن اسحاق نخستین گزارش دربارۀ زندگی پیامبر اسلام است و مابقیِ سیره‌نویسان و راویان اسلامی از آن به عنوان منبع و الگوی اولیه استفاده کرده‌اند.

نه فقط بازۀ زمانی ۱۲ تا ۲۵ سالگی زندگی پیامبر اسلام در هاله‌ای از ابهام باقی می‌ماند بلکه پس از ۲۵ سالگی و ازدواج با خدیجه دوباره منابع اسلامی تا بعثت پیامبر سکوت می‌کنند و تقریباً هیچ گزارشی دربارۀ محمد نمی‌دهند. به سخن دیگر، برخلاف این ادعا که «همه چیز زندگی پیامبر روشن است»[۷]، ما تقریباً هیچ اطلاعی از ۲۷ سال زندگی محمد نداریم و برای سیره‌نویسان هم از اهمیت برخوردار نبود [از ۱۲ تا ۲۵ سالگی و از ۲۶ سالگی تا ۴۰ سالگی]. در مورد عیسی هم تقریباً همینگونه است، با این تفاوت که او از ۱۲ سالگی تا ۳۰ سالگی غایب بوده است. هر چند که منابع اسلامی گزارشی از این ۱۴ سال (از زمان ازدواج خدیجه با محمد تا بعثتِ او در سن ۴۰ سالگی) ارایه نمی‌دهند ولی عده‌ای بر این نظرند که محمد در طی این ۱۴ سال عمدتاً به تجارت مشغول بوده است. این ادعا هم نمی‌تواند پذیرفتنی باشد. به یک دلیل بسیار روشن تجربی!

اگر محمد طی این ۱۴ سال مشغول به تجارت بوده می‌بایست او با تُجار فراوانی در شام و یمن یا مکان‌های دیگر آشنا می‌شد. نکته‌ای که هر خواننده‌ای آن را تأیید می‌کند! تجربۀ زندگی به ما می‌گوید زمانی که یک فرد «معمولی» در اُفت‌وخیزهای اجتماعی به مقام رهبری یا شهرت می‌رسد، بسیاری از کسانی که در گذشته با این فرد نشست و برخاست داشتند در دفاتر خاطرات یا یادداشت‌ها یا سفرنامه‌های خود از دیدار یا ملاقات خود با آن فرد تازه مشهور شده می‌نویسند یا گزارش شفاهی می‌دهند. هنوز هم این رسم، چه درشکل نوشتاری و چه شفاهی، ادامه دارد. اگر محمد ۱۴ سال به تجارت مشغول بوده، دست کم به هنگام گسترش آوازه‌اش می‌بایست این یا آن تاجر یا شخص معمولی در خاطرات یا یادداشت‌هایش اشاره‌ای به او می‌کرد. چنین مکتوباتی وجود ندارد که بتوان اثبات کرد، محمد بیش از یک دهه امور تجاری همسرش را اداره می‌کرده است. به عبارتی، او اگرچه طبق روایات اسلامی سفرهای بسیاری داشته و با انسانهای گوناگونی مراوده داشته ولی هنوز هیچ سند یا نوشته‌ای از این یا آن تاجر یا کسی یافت نشده که نوشته باشد در این یا آن تاریخ، در شام یا یمن یا هر جای دیگر با «رسول‌الله» معاملات تجاری داشته و این یا آن کالا را با وی تبادل کرده است. البته برای این که همه چیز روایات اسلامی را گفته باشیم گفتنی است که تقریباً همۀ منابع اسلامی دربارۀ این بازۀ زمانی [از ۲۵ سالگی یعنی از زمان ازدواج با خدیجه تا بعثت] بر سر نکات زیر توافق دارند:

۱- رفتن به غار حراء
۲- پذیرفتن سرپرستی برخی فعالیت‌های اقتصادی خدیجه
۳- ازدواج با خدیجه
۴- گذاشتن سنگ سیاه توسط محمد در کعبه به هنگام بازسازی آن [گویا در سن ۳۵ سالگی]
۵- پذیرفتن سرپرستی و کفالت امام علی.

پنج نکتۀ بالا تمامی آن چیزی است که روایات اسلامی دربارۀ این ۱۴ سال دربارۀ محمد گفته‌اند. در مورد شماره ۴ ابن إسحاق می‌نویسد: «چون سید سی و پنج سال تمام شد، یک روز قُریش جمع شدند تا عمارت خانۀ کعبه بکنند ... هر قومی می‌گفت که “حجرالاسود ما به جای خود نهیم”» سرانجام قریشیان پیشنهاد محمد را پذیرفتند که سنگ سیاه را در یک پارچه بگذارند و همۀ قوم‌های قریش با هم سنگ را بلند کنند و سرآخر «سید به دستِ مبارک خود، حجرالاسود از میان جامه [پارچه] برداشت و باز جای خود نهاد، همچنان که اول بود.» [ص ۹۱-۹۳]

به هر رو، اگر بپذیریم که محمد پس از ازدواج با خدیجه تا زمان برگزیدگی‌اش به پیامبری به تجارت مشغول بوده می‌بایستی بتوان ردّ پایی از او یا گزارشی از نفر سوم یافت؛ که چنین نیست!

این با عقل انسان امروزی ناسازگار است که ما از یک سو گزارشاتِ بسیار «دقیقی» دربارۀ محمد تا سن دوازده‌ سالگی داریم: از نقطه بستن محمد در زهدان آمنه، تا فرستادن او نزد یک دایه [حلیمه]، تا آمدن جبرئیل و میکائیل که روی محمد عمل جراحی انجام می‌دهند ولی ناگهان او تا سن ۲۵ سالگی که با خدیجه ازدواج می‌کند غیب می‌شود و گزارشگران اسلامی هیچ اطلاعاتی در این باره به ما نمی‌دهند. حالا پس از ۱۳ سال، در سن ۲۵ سالگی، دوباره به عنوان مدیرِ کاروان تجاری و همسر خدیجه وارد ادبیات اسلامی می‌شود و پس از اعلام این ازدواج، دوباره رسول‌الله از صحنۀ روایات اسلامی غیب می‌شود (۱۴ سال) و سرانجام برای بعثت دوباره وارد صحنۀ تاریخ می‌گردد. این، با عقل امروزی سازگار نیست! واقعاً این ۲۷ سال رسول‌الله کجا بوده است؟ آیا از ۱۲ تا ۲۵ سالگی‌اش پیامبر از نظر تاریخ‌نگاران اسلامی اینقدر بی‌اهمیت بوده که ارزشِ گزارش دادن نداشته است؟ شاید! پس، از ۲۶ تا ۴۰ سالگی پیامبر (یعنی اوج انرژی یک انسان) چی؟ یعنی این دوره هم بی‌اهمیت بوده است؟ واقعاً رسول‌الله در این بازۀ زمانی هیچ کاری نکرد؟ فقط با خدیجه به تولید مثل مشغول بود؟ احتمالاً! چون گزارشگران می‌گویند ۷ تا فرزند داشتند، برای تولید هر فرزند دو سال هم که در نظر بگیریم همان ۱۴ سال غیبت می‌شود. شاید این حفره‌های تاریک تاریخی در زندگی محمد برای بسیاری از انسان‌های مؤمن فاقد هرگونه اهمیت باشد ولی برای کسی که با تاریخ سروکار دارد باورکردنی نیست.

تا آنجا که به خدیجه مربوط می‌شود تمامی اطلاعاتِ راویان اسلامی و سیره‌نویسان از همان چند خطی که ابن‌اسحاق نوشته است، تجاوز نمی‌کند، خواننده می‌تواند به اینترنت رجوع کند. هیچ چیز بیشتر از همان چند خط ابن اسحاق دربارۀ خدیجه وجود ندارد. دانشنامۀ بریتانیکا می‌نویسد: « محمد تنها مؤسس دینی جهانی است که زندگانی‌اش روشن و کامل در معرض تاریخ قرار گرفته است.» البته باید گفت، «کامل» منهای ۲۷ سال آن!

به هر رو، می‌توان نتیجه گرفت که:

۱- محمد تا سن ۲۴-۲۵ سالگی طبق راویات اسلامی به شغل چوپانی مشغول بود و باز طبق روایات اسلامی او فقط چند بار محل شغل خود را ترک کرده و به مکه آمده بود. به عبارتی عملاً کسی نباید این چوپان منزوی در طبیعت را می‌شناخت. این که چگونه کسیکه اساساً با مکه رابطه‌ای نداشت، در مکه و پیرامون آن به امانت‌داری [محمد «امین»] شهرت می‌یابد جای تردید فراوان است.

۲- طبق روایات اسلامی خدیجه جزو طبقۀ اشراف مکه بوده که از ثروت و برده‌های فراوانی برخودار بود. محمد تا زمان ازدواج با خدیجه برای عمویش ابوطالب [عبد مناف] چوپانی می‌کرده یعنی از منظر جایگاه اجتماعی خدیجه بالاترین و محمد پایین‌ترین جایگاه [برای یک انسان آزاد و نه برده] اجتماعی-اقتصادی را داشت.

۳- چگونه می‌شود [اگر از رُمان‌هایی مانند «بامداد خمار» صرف‌نظر کنیم] که یک زن از طبقۀ اشراف ناگهان [با تأکید بر واژه «ناگهان»] با مرد بسیار فقیری که نه کسی او را می‌شناسد و نه جایگاه اجتماعی، اقتصادی یا سیاسی مهمی را اشغال کرده قصد ازدواج می‌کند؟ و فراموش نشود که ما خود را باید به ۱۴۰۰ پیش‌تر و در ساختارهای قدرتمند قبیله‌ای[۸] پرتاب کنیم تا از ناممکن‌ بودن این روند آگاهی یابیم.

۴- تجارت و مدیریتِ تجارت در گذشته‌ها مانند امروز نبود. سرمایۀ اصلی یک تاجر، «تجربیات شخصی» او بوده است. یک تاجر خوب، تاجری بوده که طی روندی پُر افت‌وخیزِ بازرگانی تجربه اندوخته باشد. حال این پرسش پیش می‌آید که چگونه یک چوپان می‌تواند از امروز به فردا به «تاجر» تبدیل شود و مدیریت یک کاروان چند سد شتری و خرید و فروش کالاهای متنوع را به عهده بگیرد؟

۵- ازدواج خدیجه اشرافی و مدرن با محمد تنگدستِ روستایی ناشناخته باید یک دلیل قانع‌کننده داشته باشد. نگارنده روایات اسلامی را زیر رو کرده و محض رضای خدا یک دلیل هم نیافته است. خدیجه چه چیزی در محمد یافت که حتا حاضر شده بود مهریه خود را که بالغ بر چهارسد دینار زر بوده خود [به عنوان عروس] بپردازد؟

همانگونه که خواننده متوجه شده در این ازدواج هیچ منطقی وجود ندارد و نمی‌تواند جعلی نباشد. این که ابن اسحاق این داستان را از کجا برگرفته بر نگارنده نامعلوم است ولی می‌توان گمان کرد که این داستان «بامداد خُماری» احتمالاً در بافت دیگر و با عناصری دیگر در میان عوام عرب شناخته شده بود. بالاخره، ابن اسحاق هم باید از منابع ادبی [شفاهی یا کتبی] زمان خود بهره گرفته باشد.